دعای امام حسین در سحرگاه روز عاشورا

پس از نماز صبح روز عاشورا چشم امام علیه السلام به انبوه جمعیت لشکر دشمن افتاد و در مقابل خویش سیلى عظیم و موجى خروشان از دشمن را دید:

 دستها را به سوى آسمان بلند کرد و این دعا را خواند:
اَللَّهُمَّ اَنْتَ ثِقَتىِ فى کُلِّ کَرْبٍ وَرَجائى فى کُلِّ شِدَّةٍ
وَاَنْتَ لِى فى کُلِّ اَمْرٍ نَزَلَ بِى ثِقَةٌ وَعُدَّةٌ
کَم مِنْ هَمٍّ یَضْعُفُ فِیهِ الفُؤادُ للّه
وَتَقِلُّ فیهِ الْحِیلَةُ
وَیَخْذُلُ فیهِ الصَّدیقُ وَیَشْمَتُ فِیهِ الْعَدُوُّ اَنْزَلْتُهُ بِکَ
وَشَکَوتُهُ اِلَیْکَ رَغْبَةً مِنِّى اِلَیْکَ عَمَّنْ سِواکَ فَکَشَفْتَهُ
وَفَرَّجْتَهُ فَاءنْتَ وَلِىُّ کلِّ نِعْمَةٍ وَمُنْتَهى کلِّ رَغْبَةٍ

خدایا! تو در هر غم و اندوه پناهگاه و در هر پیشامد ناگوار مایه امید من هستى
و در هر حادثه اى سلاح و ملجاء من
چه بسیار غمهاى کمرشکن که دلها در برابرش آب
و راه هرچاره در مقابلش مسدود مى گردد
غمهاى جانکاهى که با دیدن آنها دوستان ، دورى جسته و دشمنان زبان به شماتت مى گشودند،
در چنین مواقعى تنها به پیشگاه تو شکایت آورده و از دیگران قطع امید نموده ام و تو بودى که به داد من رسیده و این کوههاى غم را برطرف کرده اى
و از این امواج اندوه نجاتم بخشیده اى . خدایا! توئى صاحب هر نعمت و توئى آخرین مقصد و مقصود من.